Fan Stilian Noli (1882 - 1965)

Hymni I Flamurit

O Flamur gjak, o flamur shkabë, 
O vënd e vatr' o nën' e babë, 
Lagur me lot, djegur me flagë, 
Flamur i kuq, flamur i zi. 

Fortesë shkëmbi tmerr tirani, 

S'të trëmp Romani, as Venecjani, 
As Sërp Dushani, as Turk Sulltani, 
Flamur i math për Vegjëli 

Flamur që lint Shën Kostandinin, 

Pajton Islamn' e Krishtërimin, 
Çpall midis feve vllazërimin, 
Flamur bujar për Njerëzi. 

Me Skënderben' u-lavdërove 

Dhe në furtun' i funtmi u-shove, 
Me Malon prapë lart vrapove, 
Yll i pavdekur për Liri. 

Sa shpesh pastaj për-dhe u-shtrive 

Me zjarr e zi u-ndeze u-nxive, 
Po çdo mizor me shpat' e grive, 
O fushë-kuq, o shkabë-zi. 

Përpjetë pri-e Shqipërinë, 

Përlintj'a shpirtin dhe fuqinë, 
Diell për vllanë, yrnek për fqinë 
Për botën ëndr' e qjell i ri.


Anës Lumenjve

Arratisur, syrgjynosur, 
rraskapitur dhe katosur 
po vajtonj pa funt, pa shpresë, 
anës elbë-s, anës spree-së. 
ku e lam' e ku na mbeti, 
vaj-vatani e mjer mileti, 
anës detit i palarë, 
anës dritës i paparë, 
pranë sofrës i pangrënë, 
pranë dijes i panxënë, 
lakuriq dhe i dregosur, 
trup e shpirt i sakatosur. 

se ç'e shempnë derbederët, 

mercenarët dhe bejlerët, 
se ç'e shtypnë jabanxhinjtë, 
se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë, 
se ç'e pren' e se ç'e vranë, 
Ç'e shkretuan anembanë, 
nënë thundrën e përdhunës 
anës vjosës, anës bunës. 

Çirem, digjem i vrerosur, 
sakatosur, çarmatosur, 
as i gjall', as i varrosur, 
pres një shenj' e pres një dritë, 
pres me vjet' e pres me ditë, 
se ç'u tera, se ç'u mpaka, 
se ç'u çora, se ç'u mplaka, 
lark prej vatrës dhe prej punës, 
anës rinit, anës tunës. 
Çakërdisur, batërdisur, 
përpëlitur dhe zalisur, 
ËndËronj pa funt, pa shpresë, 
anës elbë-s, anës spree-së. 

dhe një zë vengon nga lumi, 
më buçet, më zgjon nga gjumi, 
se mileti po gatitet, 
se tirani lebetitet, 
se pëlcet, kërcet furtuna, 
fryhet vjosa, derdhet buna, 
skuqet semani dhe drini, 
dridhet beu dhe zengjini, 
se pas vdekjes ndriti jeta 
dhe kudo gjëmon trumbeta. 
ngrehuni dhe bjeruni, 
korini dhe shtypini, 
katundar' e punëtorë, 
që nga shkodra gjer në vlorë! 

ky ilaç e ky kushtrim 
më bën djal' e më bën trim, 
më jep forc' e më jep shpresë, 
anës elbë-s, anës spree-së. 
se pas dimrit vjen një verë, 
që do kthehemi njëherë, 
pranë vatrës, pranë punës, 
anës vjosës, anës bunës. 

arratisur, syrgjynosur, 
raskapitur e katosur, 
brohoras me bes' e shpresë, 
anës elbë-s, anës spree-së.

No comments:

Post a Comment